„Niech Bóg, który rozpoczął w tobie dobre dzieło, sam go dokona… Rozważaj, co będziesz czynić, naśladuj to, czego będziesz dokonywać, prowadź życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża”. Te słowa z ust biskupa usłyszało sześciu diakonów naszego seminarium, którzy w sobotę 27 maja, w wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego, zostało wyświęconych na kapłanów.

Właściwe święcenia poprzedziła uroczysta jutrznia w seminaryjnej kaplicy św. Stanisława, której przewodniczył rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach, ks. Paweł Tambor. Wygłosił on krótką homilię skierowaną do mających przyjąć święcenia prezbiteratu:

„Od dziesięciu lat wysłuchuję przyrzeczeń przed przyjęciem święceń – i zawsze słucham ich z wielkim przejęciem i uwagą. Chciałbym zwrócić waszą uwagę na antyfony, jakie śpiewamy dzisiaj w jutrzni, na to w jaki sposób spełniają się ona w waszym życiu. Pierwsza z nich brzmi: Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i życiem (J 6, 63). Są to słowa odbywanych przez was rekolekcji, dni skupienia, rozmów z ojcem duchownym, ale także wasze prywatne rozmowy z Jezusem podczas rozmyślania nad Słowem Bożym, czy wreszcie wezwanie Chrystusa do pójścia za nim, które w sobie rozeznaliście.

Druga antyfona: Zbudowałeś, Panie, świątynię i ołtarz na świętej górze Twojej (por. Mdr 9, 8). Można to rozumieć tak, że Bóg zbudował w każdym z was swoją świątynię poprzez formację. Z drugiej strony, również i was Bóg wzywa, abyście byli budowniczymi tej Bożej świątyni, poprzez udzielanie chrztu, przygotowywanie do komunii, bierzmowania, małżeństwa. Każde dobre kazanie, każda uważnie wysłuchana spowiedź, każde dzieło miłosierdzia stanowi wasz udział w budowie przybytku Bożego.

Trzecia antyfona: Ja jestem drogą, prawdą i życiem (J 14, 6). Ja jestem drogą… Wiemy, że podmiotem tego zdania jest Jezus Chrystus. Jeśli faktycznie tak jest, jeżeli naprawdę jest On naszą drogą, prawdą i życiem, to niezależnie od tego gdzie jesteśmy, na jaką trafimy parafię, On jest zawsze obecny, On jasno i wyraźnie wskazuje drogę i nas prowadzi, nawet jeśli pojawiają się kryzysy i trudności.

Ostatnia antyfona, którą odśpiewamy przed Pieśnią Zachariasza, brzmi: Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28, 20). Tej czwartej antyfony, drodzy diakoni, nie ma potrzeby komentować”.

Następnie diakoni uroczyście wyznali wiarę oraz złożyli przysięgę przed święceniami prezbiteratu.

O godzinie 10.00 w kieleckiej bazylice katedralnej odbyła się uroczyste msza święta, której przewodniczył i na której homilię wygłosił biskup ordynariusz diecezji kieleckiej, Jan Piotrowski. W trakcie liturgii ksiądz rektor skierował do biskupa rytualną prośbę o namaszczenie kandydatów na prezbiterów, zaręczając, iż uznano ich godnych wyświęcenia na kapłanów. Obrzęd święceń odbył się po homilii. Po złożeniu uroczystego przyrzeczenia, w którym zawierało się między innymi zobowiązanie do zachowania celibatu i posłuszeństwa wszystkim biskupom diecezji kieleckiej, przyszli księża padli na twarz, zaś zebrani odśpiewali Litanię do wszystkich świętych. Gdy śpiew ucichł, biskup odmówił modlitwę i w milczeniu dokonał sakramentalnego gestu położenia rąk na głowach klękających przed nim diakonów. Gest biskupa powtórzyli zebrani w bazylice kapłani. Nowo wyświęceni przyodziali właściwe prezbiterom szaty liturgiczne – stułę oraz ornat – i dołączyli do koncelebry przy biskupie.

W tym roku święcenia prezbiteratu przyjęło sześciu diakonów:

ks. Tomasz Kasprzyk z parafii Wniebowzięcia NMP w Górach Pińczowskich

ks. Hubert Król z parafii Wniebowzięcia NMP w Książnicach Wielkich

ks. Grzegorz Petrus z parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Łopusznie

ks. Artur Podgórski z parafii św. Józefa Robotnika w Kielcach

ks. Tomasz Pytlarz z parafii Wniebowzięcia NMP w Staromieściu

ks. Piotr Roch z parafii Matki Bożej Częstochowskiej w Dobrakowie.

Neoprezbiterzy polecają się naszym modlitwom.

alumn Michał Ciszek